นิยายเรื่อง : ตามหารักแท้

ตอนที่ 1: การพบกันในเทศกาลปีใหม่ม้ง

ใบข้าวเป็นสาวน้อยจากชนเผ่าม้ง เธออาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางหุบเขาสูง ซึ่งในแต่ละปีหมู่บ้านของเธอจะมีการจัดงานปีใหม่ม้งอย่างยิ่งใหญ่ ผู้คนจากหมู่บ้านอื่นๆ จะมาร่วมเฉลิมฉลองกันอย่างคึกคัก ในวันนั้นบรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงเพลง การเต้นรำ และเสียงหัวเราะ

ทุกปีในช่วงฤดูหนาว หมู่บ้านจะเริ่มเตรียมการสำหรับเทศกาลปีใหม่ม้งตั้งแต่ก่อนถึงวันงานจริงเป็นเวลาหลายสัปดาห์ ตลอดหลายวันมานี้ ใบข้าวช่วยครอบครัวเตรียมข้าวของสำหรับงาน เธอและแม่ทำอาหารหลายชนิด รวมถึงข้าวเหนียว, แกงกะทิ, และผลไม้สด ซึ่งเป็นของโปรดของทุกคนในงาน ในวันก่อนถึงงานปีใหม่ ใบข้าวและแม่ได้จัดทำขนมม้ง เช่น ขนมจีบและขนมเทียน ทำให้บ้านเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของอาหาร

“ใบข้าวลูก สวยจังเลยวันนี้” แม่ของใบข้าวชมขณะที่เห็นลูกสาวในชุดประจำเผ่าที่ตัดเย็บอย่างประณีต พร้อมผ้าคลุมสีสดใส

“ขอบคุณค่ะแม่” ใบข้าวยิ้มเขินเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาชื่นชมของแม่ เธอรู้สึกดีใจที่สามารถทำให้แม่มีความสุข

เมื่อถึงวันงาน ทุกคนในหมู่บ้านต่างตื่นเต้นและช่วยกันตั้งเต็นท์เพื่อจัดงาน มีการจัดโต๊ะอาหารและเตรียมที่นั่งให้ผู้คนได้ร่วมเฉลิมฉลองกันอย่างสะดวกสบาย หลังจากที่จัดเตรียมทุกอย่างเสร็จสิ้น พวกเขาเริ่มเปิดงานอย่างเป็นทางการ เสียงดนตรีดังขึ้น และผู้คนต่างเริ่มร่วมเต้นรำกันอย่างมีความสุข

งานปีใหม่ม้งในหมู่บ้านของใบข้าวเป็นประเพณีที่มีความสำคัญ ทุกคนจะได้สวมชุดประจำเผ่าของตนเอง พร้อมทั้งนำอาหารที่ทำขึ้นมาแบ่งปันกันและร่วมเต้นรำตามเสียงดนตรี ที่นั่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน ใบข้าวยืนอยู่ข้างเวที มองผู้คนเต้นรำด้วยรอยยิ้ม แต่ภายในใจเธอกลับรู้สึกเหงาเล็กน้อย เพราะเธออยากจะมีใครสักคนมาเต้นรำกับเธอ

“แม่คะ ทำไมถึงไม่มีใครชวนเรามาเต้นรำเลย?” ใบข้าวถามแม่อย่างน้อยใจ

“ลูกยังเด็กอยู่ ลูกมีเวลามากมายในการเต้นรำ และวันหนึ่งลูกจะพบกับคนที่ใช่” แม่ปลอบใจ พร้อมยิ้มให้เธอ

ในขณะที่ใบข้าวกำลังคิดถึงคำพูดของแม่ จู่ๆ เสียงเพลงที่บรรเลงขึ้นทำให้ใบข้าวหันไปมองและเห็นหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ เขามีรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา เสื้อลายดอกที่เขาสวมทำให้ใบข้าวรู้สึกตื่นเต้น ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ

“สวัสดีครับ คุณชื่ออะไรครับ?” เขาทักทายด้วยเสียงนุ่มนวล

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อใบข้าว” เธอตอบด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย ใบข้าวไม่เคยพูดคุยกับหนุ่มหล่อแบบนี้มาก่อน

“ชื่อสวยมากครับ ผมชื่อวิน มาจากหมู่บ้านใกล้ๆ” เขายิ้มให้เธอ

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ใบข้าวรู้สึกใจเต้นแรงเมื่อได้ยินชื่อของเขา ใบข้าวไม่สามารถละสายตาจากดวงตาคมของวินได้

หลังจากนั้น วินชวนใบข้าวเข้าร่วมเต้นรำกับเขา ใบข้าวรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขมาก มันเป็นช่วงเวลาที่เธอรอคอยมานาน ในขณะที่ทั้งสองเต้นรำ ใบข้าวรู้สึกว่าชีวิตของเธอกำลังเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี

“คุณเต้นได้ดีมากเลย” วินชมขณะหมุนตัวเธอไปในวงกลม

“ขอบคุณค่ะ ฉันยังเรียนรู้อยู่” ใบข้าวตอบด้วยรอยยิ้ม ขณะที่พวกเขาหยุดพักเพื่อดื่มน้ำ

“การเฉลิมฉลองปีใหม่ม้งทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมากครับ คุณก็ทำให้ผมมีความสุข” วินพูดด้วยความจริงใจ

การพูดคุยระหว่างทั้งสองดำเนินไปเรื่อยๆ พวกเขาแลกเปลี่ยนเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตและวัฒนธรรมของกันและกัน ใบข้าวเล่าเรื่องการทำไร่ทำนาให้วินฟัง ขณะที่วินก็เล่าเกี่ยวกับการใช้ชีวิตในหมู่บ้านของเขา

“คุณมีความฝันอะไรครับ?” วินถามอย่างสนใจ

“ฉันอยากมีไร่นาที่ใหญ่ขึ้น เพื่อให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้น” ใบข้าวตอบด้วยความมุ่งมั่น

“ผมเชื่อว่าคุณทำได้แน่นอน” วินกล่าวด้วยความมั่นใจ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเสียงดนตรีค่อยๆ ลดเสียงลง และงานปีใหม่ม้งเข้าสู่ช่วงท้าย ใบข้าวรู้สึกใจหายเมื่อเห็นวินเตรียมตัวกลับบ้าน

“จะได้เจอกันอีกไหม?” ใบข้าวถามด้วยความหวัง

“แน่นอนครับ ผมจะมาเยี่ยมคุณที่หมู่บ้าน” วินยิ้มและบอกให้เธอมีความมั่นใจ

ก่อนที่เขาจะจากไป วินได้มอบสร้อยคอเล็กๆ ที่เขาทำด้วยมือให้กับใบข้าว เป็นสัญลักษณ์ของการเริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่ที่พวกเขามีต่อกัน

“เก็บไว้นะครับ มันจะเป็นความทรงจำที่ดี” วินกล่าว ก่อนที่จะเดินจากไป

ใบข้าวยืนมองตามวินไป จนกระทั่งเขาหายไปจากสายตา รู้สึกตื่นเต้นและมีความหวังในใจเกี่ยวกับความรักที่เพิ่งเริ่มต้นขึ้น

เมื่อถึงบ้าน ใบข้าวไม่สามารถหยุดคิดถึงวินได้ เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเขายังคงอยู่ในความทรงจำของเธอ ความรักในครั้งนี้เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจของเธอ ในคืนที่มืดมิด ท้องฟ้าประดับด้วยดาวพราวแพรว เธอรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมากกว่าที่เคยเป็น

ช่วงหลายวันต่อมา ใบข้าวเริ่มตั้งใจทำงานในไร่นามากขึ้น เพื่อจะได้เตรียมตัวสำหรับการพบกันครั้งหน้า ใบข้าวมักจะนึกถึงวินและความหวังที่เขาจะกลับมาหาเธออีกครั้ง

“ทำไมถึงไม่เห็นใบข้าวมาเต้นรำอีก?” เพื่อนสาวคนหนึ่งถามเธอในวันที่ไม่มีงานเทศกาล

“ฉันกำลังรอให้เขากลับมา” ใบข้าวตอบด้วยรอยยิ้ม

“เธอก็แค่ต้องไปบอกเขาว่าชอบเขา” เพื่อนพูดจาอย่างมั่นใจ

“จะทำแบบนั้นได้เหรอ? ฉันไม่กล้า” ใบข้าวตอบอย่างลังเล

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ถ้าเขาชอบเธอจริง เขาจะเข้าใจ” เพื่อนแนะนำ

ใบข้าวคิดหนักกับคำแนะนำของเพื่อน ความรู้สึกของเธอเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน แต่ทุกครั้งที่คิดถึงวิน ใจของเธอก็เต็มไปด้วยความหวานซึ้ง

วันต่อมามาถึง ใบข้าวได้ยินข่าวจากเพื่อนบ้านว่ามีการจัดงานเทศกาลในหมู่บ้านใกล้เคียง ซึ่งวินอาจจะไปร่วมงานในครั้งนี้ ใบข้าวรู้สึกกระตือรือร้นและตัดสินใจว่าจะไปงานนี้ เพื่อให้ได้พบกับเขาอีกครั้ง

“แม่คะ ฉันจะไปงานเทศกาลที่หมู่บ้านใกล้เคียงค่ะ” ใบข้าวบอกแม่เมื่อยามเช้า

“งานนั้นมีคนเยอะนะลูก จะไปได้หรือ?” แม่ถามด้วยความเป็นห่วง

“ค่ะ ฉันอยากไปเจอเพื่อน” ใบข้าวตอบ

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไปเถอะ แต่ต้องระวังตัวด้วยนะ” แม่กล่าวและอนุญาตให้เธอไป

เมื่อถึงเวลาที่จะไป ใบข้าวเตรียมตัวอย่างเต็มที่ สวมชุดประจำเผ่าที่สวยงามและนำขนมไปฝากเพื่อนที่งาน เมื่อไปถึงงานเทศกาล ใบข้าวมองหาวินอย่างใจจดใจจ่อ

ในขณะที่ผู้คนกำลังเต้นรำและเฉลิมฉลอง เสียงดนตรีก็ดังขึ้นอีกครั้ง ใบข้าวเห็นวินยืนอยู่กลางวงดนตรี เขากำลังหัวเราะและเต้นรำกับเพื่อนๆ ของเขา ความรู้สึกตื่นเต้นและหวาดหวั่นทำให้ใบข้าวเดินเข้าไปหาวินอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“วิน!” ใบข้าวเรียกเขาเมื่อถึงจุดที่ใกล้

วินหันมามองและยิ้มให้เธอ “ใบข้าว! ดีใจที่เจอคุณอีกครั้ง” เขาบอกด้วยเสียงสดใส

“ฉันมาที่นี่เพราะคิดถึงคุณ” ใบข้าวกล่าวเสียงเบา

“จะเต้นรำกับผมไหม?” วินชวนทันที

ใบข้าวรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้รับคำเชิญจากเขาอีกครั้ง ทั้งสองเริ่มเต้นรำตามจังหวะของเพลง ใบข้าวรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกส่วนตัวที่เต็มไปด้วยความสุข

“คุณเต้นเก่งมากเลย” วินชมขณะที่เขาหมุนตัวใบข้าวไปในอ้อมแขน

“ขอบคุณค่ะ” ใบข้าวยิ้มให้กับเขา รู้สึกเขินอายเมื่อได้ยินคำชม

ในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ใบข้าวและวินใช้เวลาอยู่ด้วยกัน พูดคุยแลกเปลี่ยนกันอย่างไม่มีเบื่อ ทั้งสองเริ่มรู้จักกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาลึกซึ้งขึ้น

ในระหว่างที่พวกเขาหยุดพักจากการเต้นรำ วินเริ่มพูดถึงความฝันของเขา “ผมอยากมีสวนผลไม้ที่ใหญ่โตในอนาคต” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่มีความหวัง

“ทำไมถึงอยากทำสวนผลไม้ล่ะ?” ใบข้าวถามด้วยความสงสัย

“เพราะมันทำให้ผู้คนมีความสุข และผลไม้ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีสีสัน” วินอธิบาย

“ฉันก็มีความฝันเหมือนกัน ฉันอยากมีไร่ใหญ่ที่จะปลูกพืชหลายชนิด” ใบข้าวบอกพร้อมกับรอยยิ้ม

“ถ้าเราได้ทำความฝันให้เป็นจริง มันจะต้องสนุกมากแน่ๆ” วินพูดด้วยเสียงตื่นเต้น

ค่ำคืนผ่านไปอย่างรวดเร็วและเต็มไปด้วยความทรงจำที่ดี ใบข้าวรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอกับวินเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้จะมีความกังวลเกี่ยวกับอนาคต แต่ในช่วงเวลานั้น เธอรู้สึกมีความสุขอย่างไม่มีเงื่อนไข

เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกันอีกครั้ง วินมอบสร้อยคอที่ทำจากเปลือกหอยให้กับใบข้าว “เก็บไว้นะ มันจะเป็นความทรงจำที่ดี” เขาพูดอย่างจริงใจ

“ขอบคุณค่ะ วิน ฉันจะเก็บไว้อย่างดี” ใบข้าวตอบด้วยความอบอุ่นในใจ

วินให้คำมั่นสัญญาว่าจะกลับมาอีกครั้ง และใบข้าวรู้สึกว่าความรักที่เธอมีให้กับเขากำลังเติบโตขึ้นทุกวัน การพบกันในงานเทศกาลปีใหม่ม้งสร้างความทรงจำที่สวยงามให้กับทั้งสองคน และเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักที่ไม่มีวันลืมเลือน

วันเวลาผ่านไป ใบข้าวยังคงตั้งใจทำงานในไร่นา พร้อมกับรอคอยวันที่วินจะกลับมาเยี่ยมเธออีกครั้ง แม้ว่าจะมีความกังวลในใจเกี่ยวกับอนาคต แต่เธอเชื่อว่าอนาคตจะต้องสวยงามหากพวกเขายังคงตั้งใจทำตามความฝันและรักกันอย่างจริงใจ

ตอนต่อไป