นิยายเรื่อง รักแรกพบ ณ ขุนเขา

ตอนที่ 1: แรกพบกลางสายหมอก

ในยามเช้าอันหนาวเหน็บและสายหมอกที่ปกคลุมขุนเขาสูง หนุ่มเมืองกรุงนามว่า "ต้น" ซึ่งเป็นนักวาดรูปผู้รักในความงามของธรรมชาติ ตัดสินใจออกเดินทางมายังหมู่บ้านเล็กๆ บนดอยที่ชื่อว่า "บ้านหนองเขียว" เพื่อค้นหาแรงบันดาลใจใหม่ๆ ในการวาดภาพของเขา หลังจากที่ชีวิตในเมืองใหญ่ทำให้เขารู้สึกแห้งแล้งทั้งในใจและในงานศิลปะ

การเดินทางขึ้นสู่หมู่บ้านหนองเขียวไม่ใช่เรื่องง่ายเลย รถยนต์ส่วนตัวไม่สามารถเข้าถึง ต้องเดินเท้าข้ามหุบเขาหลายลูก ผ่านทุ่งนาที่ทอดยาวกับป่าเขียวชอุ่ม แต่สำหรับต้น ความยากลำบากนั้นกลับเป็นแรงบันดาลใจให้เขา อยากจะบันทึกทุกช่วงเวลาผ่านปลายพู่กันของเขา ทุกสิ่งรอบตัวเต็มไปด้วยความงามตามธรรมชาติที่ไม่อาจหาได้ในเมืองหลวง

เมื่อมาถึงบ้านหนองเขียว หมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่บนยอดดอยเขียวขจี บ้านไม้ไผ่เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ และมีชีวิตผู้คนที่เรียบง่าย ผู้คนที่นี่ต่างก็ยิ้มแย้มแจ่มใสและต้อนรับต้นอย่างอบอุ่น ในสายตาของต้น ที่นี่ไม่ต่างอะไรจากภาพวาดที่สมบูรณ์แบบ พร้อมที่จะเป็นแรงบันดาลใจสำหรับผลงานชิ้นต่อไปของเขา

หลังจากหาที่พักในบ้านของชาวบ้านที่เปิดเป็นโฮมสเตย์ ต้นจึงได้เริ่มต้นสำรวจหมู่บ้านในเช้าวันถัดมา ที่นั่นเขาได้พบกับ "แก้ว" หญิงสาวชาวดอยที่งดงามและมีรอยยิ้มที่สดใส เธอเป็นหญิงสาวที่อ่อนหวาน มีผิวสีแทนแบบธรรมชาติของคนที่อยู่ท่ามกลางแสงแดดและลมหนาวบนดอย ผมของเธอถูกมัดไว้หลวมๆ มีลักษณะเป็นลอนคลื่นตามธรรมชาติ ดูราวกับเส้นไหมที่ส่องแสงเมื่อต้องแสงแดด

แก้วเป็นคนเรียบร้อยและสุภาพ แต่ก็มีความมั่นใจในตัวเองที่ทำให้เธอดูโดดเด่นในหมู่บ้านแห่งนี้ เธออาศัยอยู่กับแม่และน้องชายในบ้านเล็กๆ ที่สร้างจากไม้ไผ่ บนเนินเขาใกล้หมู่บ้าน เธอเป็นคนที่รักการใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติ และเป็นที่รู้จักในหมู่บ้านว่าเป็นผู้ดูแลสวนผักและไร่ชาเล็กๆ ของครอบครัว เธอชอบการทำงานที่เกี่ยวข้องกับธรรมชาติ และรู้จักพืชพันธุ์ต่างๆ เป็นอย่างดี

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ต้นกำลังนั่งวาดภาพบนระเบียงของโฮมสเตย์ เขาเหลือบมองไปเห็นแก้วเดินถือกระบุงใส่ผักผ่านหน้าโฮมสเตย์ไป เธอสวมผ้าซิ่นทอมือที่เป็นเอกลักษณ์ของคนดอย และเสื้อแขนยาวที่ดูเรียบง่ายแต่สวยงาม

สายตาของต้นจับจ้องไปที่แก้วอย่างไม่รู้ตัว ภาพของหญิงสาวในหมู่บ้านที่เดินท่ามกลางสายหมอกและแสงแดดอ่อนๆ นั้นราวกับภาพวาดที่กำลังเคลื่อนไหว มันเป็นภาพที่ทำให้หัวใจของต้นเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกเหมือนกับว่าได้ค้นพบแรงบันดาลใจใหม่สำหรับผลงานชิ้นสำคัญ

ในวันต่อมา ต้นได้บังเอิญพบแก้วอีกครั้งเมื่อเขาออกไปเดินเล่นในหมู่บ้าน เขาพยายามหาโอกาสพูดคุยกับเธอแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ท่ามกลางความเขินอายและความกลัวว่าจะทำอะไรผิดพลาด แต่แล้วโชคชะตาก็เข้าข้างเขา เมื่อแก้วหยุดและยิ้มให้เขาก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

“พี่เป็นคนจากในเมืองใช่ไหมคะ?” แก้วถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเป็นมิตร

“ใช่ครับ ผมมาจากกรุงเทพฯ มาเที่ยวที่นี่แล้วก็อยากหามุมวาดภาพสวยๆ” ต้นตอบกลับไปด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้น

“ที่นี่มีมุมสวยๆ เยอะเลยค่ะ ถ้าพี่อยากได้ภาพสวยๆ ลองขึ้นไปที่น้ำตกท้ายหมู่บ้านสิคะ ที่นั่นสวยมาก แสงตอนเย็นจะยิ่งงาม” แก้วกล่าวด้วยความเอื้อเฟื้อ

ต้นรู้สึกดีใจที่ได้พูดคุยกับเธอ และความเอื้อเฟื้อของแก้วทำให้เขารู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่แค่สถานที่ที่สวยงามเท่านั้น แต่ผู้คนที่นี่ก็น่ารักและอบอุ่นอย่างมากเช่นกัน

หลังจากวันนั้น ต้นได้พบแก้วบ่อยขึ้นในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เธอออกไปทำงานในสวนผัก หรือเมื่อเธอแวะมาทำธุระในหมู่บ้าน ทั้งสองเริ่มคุยกันมากขึ้นในแต่ละวัน แต่ยังคงเป็นการพูดคุยที่เรียบง่ายเกี่ยวกับชีวิตประจำวันและเรื่องธรรมชาติรอบตัว

วันหนึ่ง ต้นตัดสินใจขอให้แก้วพาเขาไปยังน้ำตกท้ายหมู่บ้านที่เธอเคยแนะนำ ซึ่งแก้วก็ตอบตกลงด้วยรอยยิ้มและความเต็มใจ พวกเขาเดินเท้าผ่านป่าไผ่และทุ่งหญ้าสูงๆ แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบใบไม้ทำให้ทุกอย่างดูสดใสและมีชีวิตชีวา

ระหว่างทางที่เดินไปน้ำตก แก้วเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตบนดอยให้ต้นฟัง เธอเล่าว่าการใช้ชีวิตที่นี่แม้จะเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความสุขจากธรรมชาติและการอยู่ร่วมกับครอบครัว เธอรู้สึกภาคภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของชุมชนที่รักธรรมชาติ และรักษาขนบธรรมเนียมประเพณีของชาวเขาเอาไว้

ในขณะเดียวกัน ต้นก็รู้สึกเหมือนตัวเองได้ค้นพบมุมมองใหม่ๆ ที่ไม่เคยคิดมาก่อน การใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายของชาวบ้านและการใกล้ชิดกับธรรมชาติ ทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตในเมืองกรุงที่เคยคิดว่าสมบูรณ์แบบนั้น ขาดหายไปบางสิ่งบางอย่าง

เมื่อพวกเขาเดินทางมาถึงน้ำตก ต้นรู้สึกทึ่งกับความงดงามของธรรมชาติที่อยู่ตรงหน้า น้ำตกเล็กๆ ที่ไหลลงมาจากหน้าผาสูง ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่และเสียงน้ำที่ตกกระทบหินอย่างสม่ำเสมอ มันเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับเขา

ต้นเริ่มจัดอุปกรณ์การวาดภาพของเขาขึ้นมา ก่อนที่จะเริ่มวาดภาพตามแรงบันดาลใจที่เต็มเปี่ยมในหัวใจเขา แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ตัวก็คือ ภาพที่เขากำลังวาดนั้น ไม่ได้เป็นเพียงภาพของธรรมชาติที่งดงาม แต่มีหญิงสาวชาวดอยนามว่า "แก้ว" ผู้ที่เขาได้พบเจอและพูดคุยด้วยทุกวันกลายเป็นแรงบันดาลใจสำคัญในการสร้างสรรค์งานศิลปะของเขาด้วย

ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงามและสายลมที่พัดเย็น ต้นวาดภาพต่อไปโดยที่ในใจเขารู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย การได้พบกับแก้วและชีวิตบนดอยนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองได้ค้นพบสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิต

ความสัมพันธ์ระหว่างต้นและแก้วเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย แต่ไม่เร่งรีบ มันเป็นความสัมพันธ์ที่ถูกสร้างขึ้นจากการเรียนรู้ซึ่งกันและกันและความงดงามของธรรมชาติที่ทั้งสองคนต่างเข้าใจตรงกัน...

ตอนต่อไป