นิยายเรื่อง รักแรกพบ ณ ขุนเขา

ตอนที่ 3: ทุ่งดอกไม้สีชมพู

ฤดูร้อนเริ่มเข้ามาทักทายขุนเขา หมู่บ้านหนองเขียวถูกปกคลุมไปด้วยความงามของธรรมชาติและกลิ่นหอมของดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ดอกไม้หลากสีสีบานสะพรั่งเหมือนกับการเฉลิมฉลองความรักที่เกิดขึ้นระหว่างต้นและแก้ว แม้ว่าจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่พวกเขาก็ได้พบกับช่วงเวลาที่มีความหมายและลึกซึ้ง

ในเช้าวันหนึ่ง แก้วตื่นขึ้นมาและรู้สึกได้ถึงความสดชื่นในอากาศ เธอรีบแต่งตัวและออกไปที่สวนเล็กๆ เพื่อทำงานประจำ แต่ในใจเธอกลับคิดถึงต้นและการพบกันเมื่อวันก่อนอย่างไม่รู้จบ

“วันนี้ฉันจะต้องหาทางบอกเขาให้ได้” แก้วคิดในใจขณะปลูกต้นไม้ใหม่ในสวนของเธอ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจเธอคือแรงบันดาลใจให้ทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำได้

เมื่อวันผ่านไป แก้วพยายามหาข้อแก้ตัวที่จะได้เจอกับต้นอีกครั้ง ทั้งสองได้ตกลงกันว่าจะออกไปสำรวจทุ่งดอกไม้สีชมพูที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์

วันเสาร์นั้นมาถึง ทั้งสองเตรียมตัวออกเดินทางไปยังทุ่งดอกไม้ในตอนเช้า หลังจากที่ช่วยกันเตรียมอาหารกลางวันและอุปกรณ์วาดรูป ต้นรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ใช้เวลาร่วมกับแก้วอีกครั้ง

“พี่ต้น! แก้วพร้อมแล้วค่ะ” แก้วเรียกต้นเมื่อเขามาถึงบ้านเธอ

“พร้อมแล้วครับ! ไปกันเถอะ” ต้นตอบด้วยรอยยิ้ม พวกเขาออกเดินทางไปยังทุ่งดอกไม้ที่มีชื่อเสียง

ระหว่างทาง ต้นและแก้วได้พูดคุยเกี่ยวกับความฝันและสิ่งที่พวกเขาหวังว่าจะทำในอนาคต ต้นเล่าให้แก้วฟังเกี่ยวกับความปรารถนาที่จะเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียง และแก้วก็พูดถึงความฝันของเธอในการช่วยพัฒนาชุมชนและดูแลธรรมชาติ

“พี่อยากเปิดนิทรรศการแสดงงานศิลปะของพี่ให้คนได้เห็น” ต้นพูดด้วยความมุ่งมั่น

“แล้วแก้วจะมาช่วยพี่จัดงานนะคะ” แก้วยิ้ม “แก้วอยากให้คนอื่นเห็นความสวยงามของที่นี่เหมือนที่พี่เห็น”

เมื่อทั้งสองถึงทุ่งดอกไม้ แสงแดดส่องสว่างเต็มที่ทำให้ดอกไม้สีชมพูสดใสยิ่งขึ้น แก้วตื่นเต้นและเริ่มวิ่งเล่นท่ามกลางดอกไม้ สายลมพัดผ่านทำให้บรรยากาศอบอุ่นและมีชีวิตชีวา

“พี่ต้น! ดูสิค่ะ!” แก้วตะโกนด้วยความสุข ขณะนั่งลงบนพื้นหญ้าและมองไปที่ต้นไม้รอบๆ

ต้นยิ้มและเดินไปห้าเธอ “สวยมากเลยครับ! แก้วคิดว่าจะวาดรูปอะไรดี?”

“แก้วอยากวาดดอกไม้ให้มีสีสันสดใสเหมือนที่นี่ค่ะ” แก้วตอบ พลางหยิบดินสอออกมา

ต้นเห็นแก้วตั้งใจทำงานและรู้สึกดีใจที่ได้เห็นเธอมีความสุข เขานั่งลงและตั้งอุปกรณ์วาดภาพในมุมที่สามารถเห็นทั้งทุ่งดอกไม้และแก้วที่กำลังวาดภาพ

เวลาผ่านไปทั้งสองคนมุ่งมั่นกับงานของตัวเองและพูดคุยกันเป็นครั้งคราว แก้วรู้สึกได้ถึงความสุขที่มีต้นอยู่เคียงข้าง และต้นก็รู้สึกถึงความเป็นธรรมชาติในตัวแก้ว

“แก้วครับ” ต้นเรียกพลางเงยหน้าขึ้นจากการวาด “พี่อยากถามอะไรแก้ว”

“ถามมาเถอะค่ะ” แก้วตอบและวางดินสอลง

“แก้วมีความฝันอะไรบ้างนอกจากการดูแลธรรมชาติ?” ต้นถามด้วยความใส่ใจ

“แก้วอยากเดินทางไปเห็นโลกกว้าง บางทีอาจจะไปเรียนต่อในเมืองใหญ่” แก้วพูดด้วยเสียงเบา “แต่แก้วก็ไม่อยากทิ้งที่นี่”

ต้นพยักหน้าเข้าใจ “พี่รู้สึกเหมือนกัน ที่นี่คือบ้านของเราทั้งคู่”

แก้วมองต้นและรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นในใจของเธอ “พี่ต้น...ถ้าพี่ไปเมืองใหญ่จริงๆ แก้วจะยังมีโอกาสได้พบพี่ไหม?”

“ถ้าพี่ไปเมืองใหญ่ แก้วต้องตามไปหาพี่นะ” ต้นยิ้ม “พี่จะไม่ลืมแก้ว”

แก้วรู้สึกดีใจและโล่งใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอรู้ว่าความสัมพันธ์นี้อาจจะมีอุปสรรคในอนาคต แต่การที่ต้นบอกว่าจะไม่ลืมเธอทำให้เธอมีความหวัง

พวกเขากลับไปทำงานศิลปะกันต่อ โดยเฉพาะต้นที่รู้สึกว่างานที่เขากำลังทำมีความหมายมากขึ้นเมื่อมีแก้วอยู่ข้างๆ

“พี่คิดว่าพี่จะวาดภาพดอกไม้ให้เต็มไปด้วยอารมณ์” ต้นกล่าวขณะที่เขาเริ่มวาดลงบนผ้าใบ “เพราะดอกไม้สีชมพูนี้ทำให้พี่นึกถึงความรู้สึกที่แก้วทำให้พี่รู้”

“จริงเหรอคะ?” แก้วพูดพลางยิ้ม “อย่างนี้ก็ถือว่าความรู้สึกของแก้วถูกถ่ายทอดผ่านงานศิลปะของพี่แล้ว”

เมื่อเย็นมาถึง แสงแดดเริ่มลดลงและทุ่งดอกไม้เริ่มเปลี่ยนสีให้มีความอบอุ่นและนุ่มนวล ต้นและแก้วพากันนั่งพักผ่อนและชมความงามของท้องฟ้าที่เริ่มเป็นสีส้ม

“คืนนี้เราคงต้องตั้งแคมป์ที่นี่สักคืน” ต้นพูดอย่างมีความสุข “พี่อยากให้แก้วเห็นดาวที่นี่”

“ดีค่ะ!” แก้วตอบด้วยความยินดี

ทั้งสองเริ่มตั้งเต็นท์และทำอาหารกลางแจ้ง แก้วช่วยต้นเตรียมข้าวและผลไม้ ต้นขยิบตาและหัวเราะเมื่อเห็นความสนุกสนานของแก้วที่ทำอาหาร

“แก้วทำอาหารเก่งมากค่ะ!” ต้นชมขณะที่ลองชิมอาหาร

“ขอบคุณค่ะ แต่ยังมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก” แก้วตอบ

หลังจากกินอาหารเสร็จ ทั้งสองนั่งอยู่ใกล้กันและมองดูดวงดาวที่เริ่มปรากฏขึ้นในท้องฟ้า ทั้งสองต่างรู้สึกถึงความอบอุ่นในใจที่เริ่มเติบโต

“พี่ต้น ถ้าแก้วพูดออกไป...ถ้าแก้วบอกพี่ว่ารู้สึกอย่างไร มันจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปไหม?” แก้วถามด้วยเสียงต่ำ

“ไม่แน่ใจครับ แต่มันอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นใหม่” ต้นตอบอย่างจริงจัง “แก้วไม่ต้องกลัวที่จะเปิดใจ”

“พี่ต้น...” แก้วหยุดและคิดอยู่สักพัก “แก้วรู้สึกพิเศษมากเมื่ออยู่กับพี่ พี่ทำให้แก้วมีความสุข”

ต้นหันมามองแก้วและเห็นความจริงใจในแววตาของเธอ “พี่ก็รู้สึกเช่นเดียวกัน แก้วเป็นคนที่ทำให้พี่เห็นโลกในมุมมองใหม่”

ในคืนที่ดาวส่องแสงระยิบระยับ ต้นและแก้วต่างรู้สึกได้ถึงการเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งมากขึ้น พวกเขานั่งเคียงข้างกันและพูดคุยเกี่ยวกับอนาคต จนกระทั่งเวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

“พี่ต้น...” แก้วเรียกเสียงเบา ขณะที่พวกเขานั่งอยู่ในความเงียบ

“ครับ?” ต้นตอบและหันมามอง

“แก้วรักพี่” แก้วพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมา ความรู้สึกที่เธอเก็บซ่อนไว้ได้หลั่งไหลออกมาในที่สุด

“พี่ก็รักแก้วครับ” ต้นตอบเสียงนุ่ม พร้อมรอยยิ้มที่เปล่งประกาย

การพูดคุยนี้ทำให้ทั้งสองรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกของตัวเอง ทั้งความรักและความเข้าใจเริ่มหล่อหลอมให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาแน่นแฟ้นมากขึ้น

หลังจากคืนที่เต็มไปด้วยความรักและความเข้าใจ ทั้งคู่ใช้เวลาอีกหลายวันในการสำรวจและสนุกสนานในทุ่งดอกไม้สีชมพู โดยเฉพาะการวาดภาพและทำอาหารร่วมกัน

“พี่ต้น แก้วมีความคิดว่าทำไมเราไม่จัดนิทรรศการที่นี่?” แก้วถามด้วยความหวัง

“เป็นไอเดียที่ดีครับ! พี่จะวาดภาพดอกไม้ทั้งหมดที่เราเห็นที่นี่” ต้นตอบด้วยรอยยิ้ม

การวางแผนสำหรับนิทรรศการกลายเป็นโอกาสที่ทั้งสองจะได้ใช้เวลาร่วมกันอีกมากมาย ทั้งสองเริ่มวางแผนการทำงานศิลปะที่เกี่ยวข้องกับความรักและความสัมพันธ์ของพวกเขา

ในวันหยุดสุดท้ายของการเดินทาง ทั้งสองนั่งอยู่บนทุ่งดอกไม้สีชมพูที่พวกเขาชื่นชอบและมองดูความงามของดอกไม้ที่อ่อนนุ่ม

“ถึงแม้เราจะต้องกลับไปที่ชีวิตประจำวัน แต่แก้วจะไม่ลืมช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่เราใช้ร่วมกัน” แก้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ใช่ครับ เราจะต้องสร้างความทรงจำที่งดงามในที่นี้ไปตลอด” ต้นตอบด้วยความเชื่อมั่น

ความรักของพวกเขาเริ่มเติบโตท่ามกลางธรรมชาติและความงดงามของทุ่งดอกไม้สีชมพู ในที่สุดทั้งสองก็กลับไปที่หมู่บ้าน พร้อมกับความทรงจำที่เต็มไปด้วยสีสันและความรู้สึกที่ไม่อาจลืมเลือน

ต้นและแก้วตัดสินใจที่จะร่วมกันสร้างชีวิตใหม่ในเมืองใหญ่ พร้อมความรักที่มั่นคงในใจ และความฝันที่พวกเขาจะเดินทางไปด้วยกัน

“พี่ต้น แก้วอยากให้พี่วาดภาพดอกไม้ที่นี่เป็นภาพสุดท้ายก่อนกลับ” แก้วขอ

ต้นยิ้มและพยักหน้า “ได้ครับ” เขาเริ่มวาดภาพดอกไม้ในมุมที่เขาชื่นชอบ ขณะที่แก้วนั่งอยู่ข้างๆ ช่วยอธิบายความรู้สึกที่เกิดขึ้น

“พี่วาดภาพดอกไม้ได้สวยงามมาก” แก้วชมเชย “แก้วหวังว่านี่จะเป็นความทรงจำที่เราจะเก็บไว้ตลอดไป”

เมื่อเสร็จสิ้นการวาดภาพ ต้นและแก้วตัดสินใจว่าจะเก็บภาพนี้ไว้เป็นสัญลักษณ์ของความรักและความสัมพันธ์ของพวกเขา

“ต่อไปนี้เราจะต้องอยู่เคียงข้างกันเสมอ” ต้นพูดพลางยิ้มให้แก้ว

“ใช่ค่ะ เราจะไม่ทิ้งกัน” แก้วยิ้มตอบ

และในที่สุด ทั้งสองก็นั่งลงและมองดูความงามของทุ่งดอกไม้สีชมพูที่อยู่เบื้องหน้า ทั้งความรักและความทรงจำที่พวกเขาสร้างร่วมกันจะยังคงอยู่ในใจตลอดไป

…………………จบบริบูรณ์……………………..